JAZZ IN BELGIË donderdag 13 mei 12-19u – 7 uur archief, live en in concert !!

Misschien moeten we de Jazz in België wel laten beginnen op 28 juni 1846: op die dag kreeg Dinantenaar Adolphe Sax een patent op zijn nieuwe uitvinding, de saxofoon. Dat is nù toch het instrument, dat bij uitstek, een Jazz Icoon is.

Maar, traditioneel, is het 24 januari 1920 dat Jazz werd geboren, in België wel te verstaan. Toen werd het woord de eerste keer gebruikt op een concertposter voor het optreden van Mitchell’s Jazz Kings in het opulente Théatre de L’Alhambra, een nu verdwenen 2000-seater op de Emile Jacqmainlaan in Brussel.

Belgische Jazz kende nog een paar primeurs die niet onbelangrijk waren. Brusselaar Robert Goffin schreef het allereerste boek dat uitsluitend de Jazz als onderwerp had, ‘Aux Frontières Du Jazz’, dat werd uitgegeven in 1932. Het eerste Amerikaanse boek over Jazz, ‘Jazz Men’ van Frederic Ramsey en Charles Smith, kwam er pas in 1939.

De eerste belangrijke Europese jazz muzikant werd ook in België geboren: Django Reinhardt.

En de eerste Europese bop opname is ook Belgisch: in de ‘lente van 1946’ nam ‘Bill Alexandre En Zijn Orkest’ ‘Ornithology’ op: de originele opname van Charlie Parker was gebeurd op 28.3.1946. Het is weliswaar nooit uitgegeven op een 78 toeren-schijf maar is toch bewaard gebleven als een acetaat, een soort proefpersing. De grote namen na de tweede wereldoorlog zijn Bobby Jaspar, Renè Thomas, Jack Sels en Toots Thielemans. Met de abstracties van de be-bop won de jazz aan muzikaliteit, maar haar populariteit sijpelde weg. Voornoemden moesten hun vaarwater zoeken over de grenzen, in Frankrijk, en zelfs de US. In de jaren zestig stonden de Belgische jazzbronnen zo goed als droog, met 1 belangrijke, godgezonden uitzondering: het BRT Jazz Orkest.

In de jaren zeventig was er een tijdelijk opflakkering, vooral door de wereldwijde populariteit van jazz-rock en fusion, waarvan bij ons ook enkele waardevolle voorbeelden: zoals Solis Lacus (met Michel Herr), Cos (met Charles Loos en Daniel Schell), Philip Catherine (bij Pork Pie) en de veel te vroeg overleden Koen De Bruyne.

De glorieuze wederopstanding liet wel lang op zich wachten, maar eens kleine, onafhankelijke platenlabels als Igloo en W.E.R.F. boven de doopvont werden gehouden, was er géén houden meer aan: voor het eerst kregen we in de jaren 90 een échte jazz-generatie met Kris Defoort en broer Bart, AKA Moon, het Brussels Jazz Orkest, Natalie Loriers, Octurn en vele andere uitstekend opgeleide muzikanten met kreativiteit zàt. En nu is daar zelfs een ware twééde generatie: met De Beren Gieren, STUFF, Antoine Pierre’s Urbex, Echoes Of Zoo …