Net geen februari, nog niet te laat voor een jaaroverzicht.
Naast de heuglijke dood van de Amerikaanse posercore band Bleeding Through, verwekte 2014, het jaar van het paard, een luidruchtige stal hengsten van platen.
Hoog tijd dus voor een Encycliek van de hoogste autoriteit van de Onheilige Stoel: Kardinaal Kannibaal himself. (Facebook.com/kardinaalkannibaal)
14) Orange Goblin – Back from the Abyss
De aangeschoten kabouter is terug van nooit weggeweest.
Sinds de Jaren ’90 levert Orange Goblin energieke loodzware riffs in de stijl van Black Sabbath, Led Zeppelin en Motorhead.
Ook dit keer slagen ze erin hun trademark van energieke stoner metal te fabriceren.
Back from the Abyss zal weinig metalfans verrassen, sommige riffs zijn zelfs ronduit saai.
Gelukkig compenseren onweerstaanbare swingers als “Devil’s Whip” en “Sabbath Hex” voor wat andere nummers tekortkomen.
13) Iron Reagan – The Tyranny of Will
In september verscheen de tweede full-length van de crossover supergroep die een award verdient voor BBO (Beste Bandnaam Ooit): Iron Reagan.
Knallers als “Eyeball Gore”, “I won’t go” en “Just Say Go” zullen fans van Cro-Mags, D.R.I., het vroegere werk van Municipal Waste en M.O.D., beslist doen likkebaarden.
Toch is Iron Reagan een plastieken karikatuur van de crossover bands uit de jaren ’80.
In hun lyrics nemen de heren een vaag linkspolitiek standpunt in, zonder enige onderbouwing of actuele relevantie. Voorts probeert Iron Reagan héél, héél erg te benadrukken dat ze zowel metal als punk zijn (onnodig, de bandnaam zegt genoeg).
Deze band mag dan wel tweederangs zijn, toch vuren ze enorm catchy tunes op hun moshend, bier drinkend publiek af. Een waardige vervanger van Municipal Waste!
12) Vietah – Tajemstvy noczy
Het Wit-Russische eenmansproject Vietah brengt sinds 2006 een unieke variant van atmosferische black metal.
De gitaarriffs in Burzum-stijl worden ondersteund door attent keyboardspel. Hierdoor krijgt het geheel een ambient vibe.
Tajemstvy noczy is het derde album in de rij. Vietah heeft zijn stijl ondertussen aangepast en is niet langer een Burzumkloon. De vocals zijn veel dieper en de gitaren minder schel. Verder is de hoorbare basgitaar een slimm toevoegsel voor het bombastische gitaargeluid.
Vietah steekt zijn devotie tot bepaalde emoties niet onder stoelen of banken. Pijn, woede, eenzaamheid en verdriet zijn de rode draad in Tajemstvy noczy.
Een aanrader voor de uitgeslapen black metal fan met een slecht humeur.
11) Prematory – Corrupting Influence
Ook in ons vochtige Belgenland werd er afgelopen jaar heel wat geheadbanged, gemoshed en gewindmolend (woord net verzonnen, nog een bewijs dat carapils en aldiwijn de creativiteit van de schrijver bevorderen).
Sinds 2007 thrashen de piraten van Prematory de jeugdhuizen en rockcafés van het Vlaamse vasteland. Menig jaar later heeft de band het old skool geluid ingewisseld voor een eclectische mix van traditionele en moderne metalvarianten.
Prematory bracht begin 2014 hun tweede full-length uit via het Italiaanse label Punishment 18.
De groovy riffs in de stijl van Pantera en Lamb Of God sieren dit album, alsook de virtuoze solo’s, razendsnelle basdrum en gang vocals. Betreurenswaardig is dat de bas redelijk stil staat.
Ondanks talrijke invloeden uit powermetal en oude death metal, is het genre van dit album duidelijk dikke, vette thrash.
Herbeluister ons interview met Prematory (oktober 2014): https://www.youtube.com/watch?v=xbr2nEBcp8c
10/9) Cannibal Corpse – A Skeletal Domain + Cannabis Corpse – From Wisdom to Baked
Al zo’n 20 jaar is Cannibal Corpse dé death metal band bij uitstek. Hun artwork is nog steeds verboden in Duitsland en van ene Vladimir P. mogen ze geen voet meer zetten op Russisch grondgebied.
In 2006 kwam tweelingbroer Cannabis Corpse ter wereld. Zij parodiëren hun grote death metal broers met album titels als Blunted at Birth, Tube of the Resinated en The Weeding.
A Skeletal Domain, de dertiende full-lenght van Cannibal Corpse, bevat alle typische elementen van de band: loodzware gitaren in droptuning, lage grunt vocas en ononderbroken blastbeats.
De gitaarriffs en grooves van A Skeletal Domain zijn echter een stuk minder boeiend dan die van hun vorige album, Torture. In tegenstelling tot hun vorig album, geeft A Skeletal Domain geen knipoog aan het old skool geluid van albums als The Bleeding, Vile en Tomb of the Mutilated. Hoogtepunten zijn: “Sadistic Embodiment”, “A Skeletal Domain” en “Headlong Into Carnage”.
Met From Wisdom to Baked bevestigt Cannabis Corpse dat ze geen zuivere parodie zijn, maar een hardwerkende groep met eigen songs. Met dit album groovet de band zijn schoenen uit, de riffs zijn old skool in de stijl van Gorguts, Death, Cancer en Obituary. Ook de knorrende bas is prominent aanwezig en volgt de gitaren foutloos en perfect.
Ex aequo voor Cannibal en Cannabis. Een Gouden Raad van het Diabolisch Diaconaat: sleep beide platen in de wacht!
8) Aborted – The Necrotic Manifesto
Nog zo’n meesterwerk van vaderlandse bodem. Sinds jaar en dag combineert Aborted death metal met grindcore. Op dit album zijn onmenselijke vocals te horen, gaande van lage keeltonen tot hoog, schel gekrijs. Ook de blastbeats en dubbele basdrums zijn vooraanstaand, toch staan ze de dikke, propere gitaren niet in de weg. The Necrotic Manifesto is fantastisch geproducet.
Bovendien is de artwork weergaloos. De beruchte chirurg vanop de cover van Goremaggedon staat weerom klaar om zijn hulpeloze slachtoffers toe te takelen met zagen, messen en boormachines (doet denken aan de film Hostel, minus de sexy bikinibabes).
De barbaren van Aborted doen waar ze goed in zijn: Fun en Gore.
7) Hirax – Immortal Legacy
Jarenlang was het stil rond de thrash pioniers Hirax.
In de jaren ’80 vestigden ze een flinke reputatie met obscure cult albums als Raging Violence en Hate, Fear and Power.
Immortal Legacy is ondertussen de vijfde full lenght van de band. Toch merk je niet veel van de ouderdom van de leden, de typische Hirax sound houdt dapper stand: thrashy riffs, slayeriaanse gitaarsolo’s en blits drumwerk.
Uiteraard ontbreken ook de crazy, schelle vocals van legendarische brulaap Katon W. de Pena niet.
Waarschuwing: luistersessies op de baan hebben vermoedelijk autowrakken tot gevolg.
6) Obituary – Inked In Blood
Met grooves en trage gitaarlicks verbreedde Obituary zo’n 20 jaar geleden het death metal spectrum.
Negen albums later zingt de band nog steeds over dood en verderf.
Obituary is geen haar veranderd, de heren laten hun geliefd subgenre van putlucht death metal niet los. Inked In Blood heeft dan ook niets vernieuwends te bieden, met een vuile, rotte stem zingt John Tardy zoals hij al 20 jaar gebekt is.
Dit album is een festijn voor de doorwinterde death metal fan, doch een diepe ontgoocheling voor zij die een dynamisch en inventief chef d`oeuvre verwacht hadden.
5) Crowbar – Symmetry in Black
New Orleans Doom legende Crowbar werd door Beavis and Butthead menigmaal “slow and fat” genoemd. Dat is precies hoe Symmetry in Black klinkt.
Dit oersterke, doch langzame album bevat dikke, vette gitaarriffs om 'u' tegen te zeggen.
Crowbar brengt de lamlendige, lome tunes die we van hen gewoon zijn.
Toch treedt de band met Symmetry in Black buiten hun oevers, zo zijn de drums enorm actief. Vooral het snaarwerk is erg gecompliceerd.
Verder brult Kirk Windstein doorheen de gehele tracks over drugsverslaving en zelfmoord; in plaats van slechts vijf zinnen per song uit te braken, naar NOLA traditie.
Een vertrouwd, maar fris geluid!
4) Goatwhore – Constricting Rage of the Merciless
Het is kermis in de hel want Goatwhore heeft een nieuw album uit.
Weergaloze riffs met een black metal vibe vervullen het hart van de luisteraar met een morbide gelukzaligheid.
Dit album is furieus, maar erg dynamisch. In tegenstelling tot hun eerdere werk, dat pure black/death metal was, levert Constricting Rage of the Merciless eerder eclectische tunes.
Voor iedere headbanger wat wils dus. Een absolute aanrader voor woestelingen die hun metal graag snel, agressief en bloeddorstig hebben.
Hoogtepunten: “Baring Teeth for Revolt”, “Fucked By Satan”, “Poisonous Existence in Reawakening”, “Unraveling Paradise” en “Reanimated Sacrifice”.
3) Satanic Warmaster – Fimbulwinter
Fimbulwinter is beslist de meest naargeestige plaat van 2014.
Sinds 2001 heerst Satanic Warmaster als koning over het Donkere Rijk der Finse black metal underground.
Sinds hun laatste release, Nachzehrer, heeft de band naam en faam verworven bij black metallers wereldwijd. Satanic Warmaster is geen eendagsvlieg maar een vast fenomeen dat zich sneller uitbreidt dan het ebolavirus.
Je zou een massaproductie verwachten bij een hip major label.
Niet is echter minder waar; Werwolf, de leider van de band (tevens een vertwijfeld narcist), geeft Fimbulwinter uit als limited vinyl via zijn eigen platenmaatschappij, Werewolf Records.
Satanic Warmaster wil duidelijk obscuur blijven. Toch is dit album veel beter geproducet dan het bulk van de Warmaster discografie. Het typische, dunne gitaargeluid moet wijken voor een bredere, vollere mix. Hierdoor neemt de band van rauwe atmosferen van Nachzehrer en Opferblut.
Bovendien zijn alle tracks langer dan vijf minuten. De clerici van Satanic Warmaster hebben duidelijk hun koers op regeren gezet. Ze trachten volgelingen te werven door hun repetitieve 2-noot riffs in te wisselen voor dynamische, meer gevarieerde composities.
Naar alle waarschijnlijkheid zullen elitaire puristen hun neus optrekken voor het meer toegankelijke karakter van Fimbulwinter.
Toch offert Satanic Warmaster zijn muzikale kwaliteit op.
Dit album is koud, snel en grimmig.
2) Electric Wizard – Time to Die
In de jaren ’90 wist Electric Wizard het doom genre naar een nieuwe niveau te katapulteren met de gerenommeerd albums Dopethrone en Come my Fanatics… .
Enkele jaren geleden heeft de band een experimentele afslag genomen. De ultra zware riffs moesten plaatsmaken voor psychedelische fluittonen en het uitzinnig gebrul voor mysterieus operagezang.
Sfeerschepping werd de nieuwe zinspreuk van de Britse rifftovenaars. Gelukkig verdwenen de o zo kenmerkende geluidsamples uit oude films nooit van het toneel.
Met Time To Die tracht de band de vibe van Dopethrone te doen herrijzen door hun oorspronkelijke drummer in te huren en de trippy achtergrondgeluidjes in te perken.
Het resultaat is een duistere mix met veel bas. De gitaarriffs zijn in decennia niet zo ruig geweest, toch kan dit album absoluut niet tippen aan wat Electric Wizard in de jaren ’90 bekokstoofde.
Time To Die drijft de hulpeloze luisteraar in een misantropische hypnose. De wereld rondom laatstgenoemde krimpt zodanig dat hij gevangen zit in een klein, planetair schelpje. Naarmate de riffs vorderen is er haast geen ademruimte meer.
Bovendien zingt Jus Osborn met hartverscheurende stem over de Acid King, Ricky Kasso en diens misdaden.
Een aanrader dus, voor elke doomfan.
1) Eyehategod – Eyehategod
Schouder aan schouder met Neurosis, Crowbar en de Melvins verwierf Eyehategod in de jaren ’90 de reputatie van sludge keizers met albums als Take as Needed for Pain en Dopesick.
De band liet de fans maar liefst 14 jaar wachten op een nieuw album.
Tripjes naar de gevangenis, drugsverslavingen, orkaan Katrina en overleden bandleden zorgden ervoor dat de band amper nog repeteerde.
Toch was dit zware, walgelijke, intense album het wachten waard. Het lijkt wel alsof de band zijn instrumenten 14 jaar lang opgeborgen heeft in een studio waarna ze terugkeerden om te jammen. Verwacht niets innovatief, Eyehategod is weinig veranderd. We krijgen downtuned, compleet overstuurde gitaren, prehistorisch drumwerk dat tot in het diepste van de ziel raakt en smerige, gorgelende vocals van opiumduivel en insomniapatiënt Mike Williams.
Desondanks is het duidelijk dat de bandleden hun leven gebeterd hebben. Naar hun normen is dit een braaf en clean album. Het achterlijke, chaotische element dat zo typisch is aan de band ontbreekt op bepaalde momenten. Dit album is erg beheerst, hetgeen soms kan wringen bij trage, bluesy muziek.
Conclusie: dit is veruit het beste album van 2014.
Tot hier dit Pontificaal Encycliek.
Gaat Gij Allen heen met Kromme Poten en Plant u maar eens Lekker Voort!
Facebook.com/kardinaalkannibaal
Veeckmans Wouter
